Felieton: Dlaczego Mou musiał odejść?

Kibice Chelsea do tej pory nie mogą pogodzić się ze stratą ich ukochanego menedżera dając temu wyraz w przyśpiewkach wznoszonych w każdym meczu. Prawdą jednak jest fakt, że nie mogą mieć oni pretensji do Romana Abramowicza, ponieważ właściciel Chelsea i tak wykazał się ogromna cierpliwością.

Jako kibic Chelsea przywykłem do zwalniania trenera przy każdym najmniejszym kryzysie. Byli tacy których lubiłem mniej byli tacy których bardziej lecz zawsze ich popierałem i broniłem, bo byli trenerami mojego klubu. Problem w tym, ze Mourinho kochałem.

Przez ten cały sezon, kiedy wyniki były dalekie od jakkolwiek zadowalających, wewnętrznie byłem rozdarty. Wiedziałem ze jakaś zmiana musi nastąpić, ponieważ Chelsea w tabeli była tuż nad strefa spadkową! Z drugiej strony zdawałem sobie sprawę, ze ta strata będzie permanentna a Mou pasował do Chelsea idealnie.

Przede wszystkim dlatego, że Roman nasz despotyczny władca wymarzył sobie trenera na lata, tak jak przez lata było w Manchesterze United czy teraz w Arsenalu. Ciągnie to za sobą pewne konsekwencje, wymaga cierpliwości, ale wydawało się, ze zarząd Chelsea jest nareszcie na to gotów. Taka stałość trenera daje stabilizacje, daje szanse młodym adeptom piłki, aby powoli faktycznie wchodzić do świata wielkiej piłki. Stabilizuje to tez skład zespołu, pozwala mu się naturalnie uzupełniać.

A Jose? Kochał Chelsea tak samo jak Londyn i ligę angielska, a kibice poszliby za nim w dym. Wydawał się idealnym trenerem, dla The Blues, tym bardziej, że sam deklarował chęć pozostania na Stamford Bridge przez conajmniej 10 lat.

Związek wydawał się idealny, jedyny problem w tym, Jose to nie był trener na długie lata. Miłość ta była trudna i wymagała od obu stron poświęceń. Musieliśmy pogodzić sie ze stratą Juana Maty, ciągłą wojną z całym światem, usunięciem lekarki Evy, ciągłym obwinianiem sędziów, a na koniec zrzuceniem całej winy na brak zaangażowania u piłkarzy.

Długotrwały związek wymaga kompromisów, rozmowy z piłkarzami a nie zdobywania szatni szturmem. Tak jak w miłości po fazie zauroczenia czyli Mistrzostwie Anglii, trzeba dalej pielęgnować związek, dbać o drużyne i nie osiadać na laurach.
Po zeszłym sezonie piłkarze zostali wyeksploatowani dostatecznie, latem zabrakło wzmocnień, oraz ponownego zmotywowania piłkarzy, wszczepienia im walki o dalsze cele. Nie twierdzę, że nie brakowało mu woli i dobrych chęci. Bardzo widoczne było włączanie do pierwszego składu młodych piłkarzy takich jak Ruben Loftus Cheek albo Kenedy, który na początku sezonu występował cześciej niż Pedro.

To ze względu na swój charakter Mou nie nadaje sie na trenera na długie lata. Jest arogancki, bezkompromisowy, nie potrafi przyznać się do błędu lub przeprosić. Zarząd Chelsea również musiał zdawać sobie z tego sprawę. A podstawową umiejętnością tak długotrwałego związku, jest umiejetność wyciągania go z kryzysu.

Nie przypadkowo mówi się o syndromie 3 sezonu Mourinho. Zawsze wtedy tracił on posadę co udowadnia, że tej wprawy niestety nie posiada. Niewielu trenerów na świecie byłoby w stanie prze tak długi czas zagrzać miejsce w jednym klubie. Ważne jest wzajemne zaufanie, aby w ciężkich chwilach nie zwątpić, oraz potrafić robić przyszłościowe i zrównoważone transfery, zadbać o młodzież i o każdy inny aspekt klubu, który jest wielkim organizmem. Takiego właśnie latem szukać będzie szukać Chelsea. A kogo znajdzie? Zobaczymy.

autorem tekstu jest Szymon 'Chelsita' Kaczmarek
Jeśli spodobał Ci się tekst, na inne nie koniecznie o Chelsea ale dalej o piłce zapraszam na: <a href="https://facebook.com/wescre/?__mref=message_bubble" rel="nofollow" target="_blank"><u>https://www.facebook.com/wescre/</u></a>